Η κυρίως ερευνητική μου απόπειρα, προτρέπει προς μια θεωρητική προσέγγιση η οποία άπτεται τόσο της ιστορικής έρευνας (με την αντίστοιχη χρήση του αρχειακού υλικού και των πηγών), όσο και της κοινωνικής ανθρωπολογίας αν υποθέσει κανείς πως το πραγματολογικό υλικό προσεγγίζεται ει δυνατόν, με όρους εθνογραφικού πεδίου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι έγγραφες προσωπικές μαρτυρίες της εποχής (επιστολές και εφημερίδες του μετώπου) αποτελούν τα πλέον προτιμώμενα στοιχεία των πηγών, χωρίς βέβαια να παραγνωρίζεται η σημασία των άλλων αρχείων.
Με άλλα λόγια, χρησιμοποιώντας ως πραγματολογικό υλικό προσωπικά κείμενα των στρατευμένων της εποχής, επιστολές, ημερολόγια και εφημερίδες του μετώπου, γίνεται σαφές πως οι αναδυόμενες σχέσεις, τα σύμβολα, οι ανταλλαγές, οι πρακτικές και τα εκατέρωθεν μηνύματα, αναδεικνύουν τη μάχη, την εν πολέμω κοινωνικότητα και τα συμφραζόμενά της, ως μια ιδιόμορφη πολιτισμική περιοχή (culture area), συμπληρώνοντας αν όχι πλαισιώνοντας τις αντίστοιχες λίγο ή πολύ γνωστές πολιτικές αλληλουχίες, και δράσεις, τόσο στους νέους, όσο και ευρύτερα στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας κατά την εθνική πολεμική δεκαετία 1912-1922.